Kendi Sesinin Ayak İzleri
Kimilerinin hayal dedikleri, senin bu bedende var olası tek gerçekliğin!
Ta en başından beri…
Şimdiye dek kendi gerçeğini anlatabildiklerin, şimdiden sonraya kalan sağ’ların.
Ama uzak, ama yakın…
Mesafe de zaman kadar görece.
Olan dediğin tek bir an, o da şimdi!
Hatırla, yalnız tek ayaküstünde durabilenler sağ kaldı!
Sen anlattın, o anladı.
O anlattı, sen anladın.
Tutunamayanlar, biricik ölülerin.
Hakkını helal et bir an evvel onlara.
Bu tepenin ardında uçsuz bucaksız bir mavilik daha var.
Kendini yokuş aşağı saldığın vakit orada olacaksın.
Tutunamadan değil, tutunmadan…
Başka soran olursa, yine anlatırsın.
Başka anlatan olursa, yine dinlersin.
Ne geriye dönüp baka kal,
Ne de ileriye sıçrayışın pundunu ara.
O mavilikte keyifle yürüyebilirsin.
Sessizliğin içinde kendi sesinin ayak izleriyle…
İrem Yerlikaya